Onverslaanbaar

Hoofdstuk 1

Ik had het voorrecht om hem te zien op zijn hoogtepunt. Stralend op dat podium. De hele wereld aan zijn voeten. Als journaliste had ik net de laat­­ste uitnodiging voor het feest te pakken gekregen, na lang smeken bij mijn baas. Zogenaamd om hem kort te interviewen.

Toen ik hem in levenden lijve zag, veranderde mijn missie die avond.

Een gouden griffel werd in zijn handen gedrukt. De beloning voor het verkopen van één miljoen exemplaren van Onverslaanbaar. Zijn witte glimlach weerkaatste de spotlights en gespierde bovenarmen tilden de prijs hoog boven zijn hoofd.

De hele zaal klapte en joelde. Ik deed vrolijk mee. Maar terwijl hij een speech hield—over doorzettingsvermogen, zijn moeder, dromen, en meer zoetsappigheid—baande ik een weg door de menigte naar het podium. Een menigte van precies 24 mensen. Net zoals het aantal verhaallijnen in zijn wereldberoemde boek.

Hij dacht ook overal over na. Tot in de puntjes. Hij was geniaal! Alle recensenten hadden zijn laatste boek zes sterren gegeven als het kon.

Toen hij van het podium afstapte, stak ik mijn hand als eerste uit, en verder dan de rest.

Jinny Paleis, zei ik gehaast. Ik was dertig, maar nee, ik klonk nog steeds als een bang meisje. Journaliste.

Hij gaf me een stevige handdruk. Quinten Lorredag. Een glimlach verscheen. Dat wist je natuurlijk al. Anders was je hier niet.

Ik glimlachte ongemakkelijk terug. Hij droeg een blauw pak met wit overhemd, een keurige stropdas en ongetwijfeld peperdure schoenen, maar zijn zwarte kapsel stond overeind alsof hij net was opgestaan. Hij gebruikte de stropdas vooral om zijn bril schoon te poetsen.

Ten eerste, zei ik. Gefeliciteerd!

Dank je, dank je.

"Ik heb je boek wel vijf keer gelezen. Ik kon niet geloven dat het echt zo goed was als mensen zeiden. Maar ... maar ... nou ja, nu staan we hier, dus, ja, miljoen exemplaren. Best veel."

Quinten deed zijn bril weer op. Het worden er nog meer! Sinds de positieve recensies gaat de verkoop alleen maar sneller. En als dadelijk alle vertalingen—

Iemand tikte op zijn schouder. Hij draaide om en knuffelde een jongen die niet ouder dan twintig leek. Zijn zoon? Hij had toch niet al een relatie en kinderen? Nee, dan hadden roddelbladen toch wel iets gezegd?

Waar Quinten formeel leek te spelen, was deze jongen daadwerkelijk formeel. Hij had precies de kledingvoorschriften gevolgd. Daardoor leek deze dunne tiener juist te zwemmen in zijn pak en beland op het verkeerde feest.

Nee, nee, nee. Ik moest zijn aandacht behouden.

Poeh, wat een drukte hè? Ik pulkte aan zijn mouw, in een reflex, maar trok daardoor juist een knoop los. Zou je niet, in stilte, ergens, afgelegen, een kort interview willen doen?

Die vraag had hij niet verwacht. "Met mij. Een interview met mij, dus."

Quinten schudde zijn hoofd. Dit is Joris, mijn assistent. Hij herinnert mij dat ik een hele hoop mensen heb te spreken en bedanken vanavond. Misschien ... aan het einde van de avond? Als daarvoor tijd is?

Ugh. Moest ik de hele avond doen alsof die andere mensen me iets interesseerden. Wat ging ik doen? Aanvallen op die taart? De uitgeverij interviewen? Passie voor onderzoek bracht me naar de journalistiek, geen passie voor mensen spreken en niksen op feesten.

Kom, zei hij. Loop met me mee. Ik stel je voor. Hij liep al weg. Nu pas zag ik dat zijn overhemd van achteren nogal rommelig in zijn broek was gestoken. Mijn handen kregen de neiging om hem even te helpen zijn kleding te fatsoeneren, maar ik hield me net op tijd in.

"En je hebt deadlines," fluisterde Joris.

Ja, ja, ja, zeurpiet, zei Quinten speels. "Dat volgende boek komt eraan, ik heb al de helft. Vanavond is het tijd voor feest!"

Iets knisperde onder mijn voeten. De herfst was ingezet en tot ergernis van de medewerkers liep iedereen bergen bladeren naar binnen. Ik vond het sfeervol.

Quinten liep naar een groepje dat er netjes uitzag, maar geen enkele moeite deed om het netjes te houden. Twee mannen en een vrouw, van zijn leeftijd, praatten luider dan iedereen en schaterlachten terwijl ze elkaar aantikten. Een oudere man, inclusief wandelstok, stond half binnen en half buiten de groep. Hij had een poging gedaan, maar zijn flinke omvang zorgde dat geen enkel pak zou staan.

Dit zijn mijn, tja, beste vrienden zal ik maar zeggen?

De vrouw probeerde te fronsen, maar haar gezicht zat té vast door de overdosis make-up. Ze piepte tijdens het praten, alsof ze permanent een stemmetje insprak voor een kinderserie. Wel meer dan beste vrienden, Quin!

Hij knuffelde haar intiem. Mijn hart zakte. Jinny, ontmoet Clarissa, de gekke meid die mijn verhalen las zelfs toen ik zeven was en grammatica negeerde.

Ze knipoogde. Oh, je weet wel, het was een goed excuus om de hele dag op mijn mobiel te mogen zitten.

Niet liegen Claar, zei Quinten grijnzend. Niet doen alsof je de verhalen niet leuk vond.

Oh, oh, piepte ze, terwijl ze ondertussen steeds haar mobiel pakte en van alles indrukte. "Daniël vertelde net over die keer dat we op vakantie gingen, je weet wel, en dat jij toen hoopte indruk te maken op een meisje met een gevoelig gedicht, maar nadat je het had voorgelezen, bleek ze helemaal niet Nederlands te zijn!"

Daniël pakte Clarissa’s hand en gaf haar een zoen op de wang. Hij sprak bekakt én langzaam, een dodelijke combinatie. Ik heb nog nooit twee menselijke wezens zó verbaasd zien kijken. En zó snel rood kleuren.

Mooi. Die twee hadden dus al een relatie. Het was aan mij om Quinten nu te vangen.

Soms vroeg ik me af of anderen ook op die manier dachten. Zodra ze iemand leuk vonden, zochten ze naar elk teken dat diegene beschikbaar was en niemand anders leuk vond. Moeder zei dat ik als klein meisje al niet langer dan een week zonder verkering kon, hoewel zij dat zag als iets slechts.

Misschien was het kinderachtig, maar alle tekenen wezen vooralsnog de goede kant op.

De derde persoon lachte mee, maar dit was duidelijk een geval je had erbij moeten zijn. Hij was niet erbij geweest. Ik focuste maar op hem, want de hele avond dat melige gelach van Clarissa kon ik niet hebben.

Patrick, zei hij zacht. "De inspiratie voor dit succesvolle boek van Quinten."

Ja, ja, zei Quinten snel. Zoals elke auteur raak ik geïnspireerd door mijn vrienden, familie, omgeving. Daarvoor wil ik jullie allemaal nogmaals bedanken.

Sommige inspireren wat meer dan andere, zei Patrick op luchtige toon, maar zonder bijbehorende grijns. Quinten zuchtte en greep zijn schouder.

"Patrick, altijd zo serieus, zelfs op momenten dat niemand erom vraagt!"

Hij nam een slok van zijn champagne en keek weg. Ik begon ook maar champagne te drinken, onzeker welke houding ik moest aannemen. Mijn lange rode haar hing voor mijn ogen en ik wilde even achter dat gordijn schuilen.

Terwijl ik me verslikte, merkte ik dat de hele vriendengroep naar me keek.

En jij, Jinny? vroeg Clarissa.

Ik ben journaliste. En groot fan. Vinden jullie het erg als ik Quinten eventjes ... steel voor een interview?

Quinten keek me aan. Glimmende blauwe ogen die recht door mij heen leken te kijken. Of in ieder geval recht door mijn intenties. Zijn boomlange lichaam leunde opzij. Hij had een fijne geur opgespoten, iets fruitigs, citrusachtig, en ik merkte nu pas dat ik tegen hem aanstond. Hij fluisterde in mijn oor. Een half uurtje, Jinny. Dan ben ik helemaal van jou.

Mijn hart sloeg op hol. Ik verslikte me opnieuw in het laatste beetje champagne en zette het glas weg voordat het tegen de vloer zou vallen.

Een meisje rende door de zaal. Ze stootte een tafel omver, met een plaatselijke regenbui van champagne als gevolg, maar hield haar ogen op Quinten. Nog meer knisperende, gekleurde herfstbladeren vlogen naar binnen. De oudere man die half bij onze groep stond, hield haar tegen met zijn wandelstok.

Het is oké, Herbert, zei Quinten. Hij moest door zijn knieën gaan om niet een reus tegenover een dwerg te lijken. Het meisje was misschien vijftien of