"என்னோட அம்மா, அப்பா யாருன்னு எனக்குத் தெரிஞ் சாகணும்." கவிதாவின் குரல் இதுவரை இந்த அளவுக்கு உரக்க ஒலித்தது இல்லை.

பூஜை அறையில் இருந்த விஜயா திடுக்கிட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தாள். 'சோழிகளை சுழற்றிப் போட்டது போல கலகல வென்று சிரிக்கும் கவிதா, வார்த்தைகளால் வெடிக்கிறாள். ஏன்...?' என்ற கேள்வி நெஞ்சில் முள்ளாக உறுத்த, பாதி பூஜையிலேயே எழுந்தாள் விஜயா.

கவிதாவின் அருகே சென்றாள். கவிதாவின் சிவந்த நெற்றியில் புரண்டு கொண்டிருந்த சுருள் முடிக் கற்றையை தன் கையால் அன்புடன் ஒதுக்கினாள். அவளது கையைத் தட்டி விட்டாள் கவிதா.

"என்னம்மா கவி, என்ன இது புதுசா கேள்வி, புதுசா இத் தனை கோபம்? சொல்லுடா..."

"புதுசாத்தானே எனக்கும் ஒரு விஷயம் தெரிய வந்திருக்கு? சொல்லுங்க... என்னோட அம்மா, அப்பா யாரு?"

"நான்தான் உன் அம்மா. உங்க அப்பா மாடியில் இருக்காரு."

"நான் என்னைப் பெத்த அம்மா, அப்பாவைப் பத்திக் கேக்கறேன்."

"கவிம்மா, நீ... உனக்கு... எப்பிடி..."

"எப்படியோ தெரியும். நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லுங்க."

"சொல்றேம்மா. எதிர்பார்க்காத நேரத்துல எதிர்பார்க் காத கேள்வியை கேட்டுட்ட. பதில் சொல்லித்தான் ஆகணும். நீ... நீ... எங்களோட வளர்ப்பு மகள். ஏராளமான சொத்து சுகங்களை தாராளமா அள்ளி வழங்கின அந்த தெய்வம் என் வயித்துல ஒரு வித்து விளைக்க மறந்துடுச்சு. அதனால சர்ச்லயும், அநாதை ஆசிரமங்கள்லயும் குழந்தைக்கு சொல்லி வச்சோம். சர்ச்ல இருந்து மதர் சுப்பீரியர், குழந்தை இருக்குன்னு தகவல் சொன்னாங்க. பச்சைக்குழந்தையா உன்னைப் பார்த்தப்ப, என் உடம்பு சிலிர்த்துப் போச்சு. அந்த நிமிஷமே நான் பெத்தெடுக்காத உன்னைத் தத்தெடுத்துக்கிட்டேன். விதை எங்கே முளைச்சாலும், உன்னோட விளைநிலம் இது தான்மா."

"தனக்குப் பிறந்த குழந்தையை உங்களுக்குத் தூக்கிக் குடுத்த அந்த அம்மா இப்போ எங்கே இருக்காங்க?"

"எனக்குத் தெரியாதும்மா."

"என்னோட அப்பா யாரு?"

"அதுவும் தெரியாது. தத்து எடுக்கும் போது அந்த விபரம் எல்லாம் சொல்ல மாட்டாங்க. உன்னை எங்க மகளா, கையில தூக்கின நாள்ல இருந்து நீ சர்ச்ல இருந்து எடுத்துட்டு வந்த குழந்தைங்கற எண்ணத்தை நாங்க தூக்கிப்போட்டுட்டோம். உன்னை என் மடியிலயும், தன் தோள்ல உங்க அப்பாவும் சுமந்து வளர்த்தோம்."

"ஆனா வயித்துல சுமந்த அம்மா, சும்மா இருக்காங்களே...?'

"இப்பிடியெல்லாம் பேசக் கூடாது கவிம்மா. அவங்க எந்த நிலைமையில், எந்த சூழ்நிலையில இருந்தாங்களோ? யாருக்குத் தெரியும்?"

"யாருக்குத் தெரியாட்டாலும் எனக்குத் தெரிஞ்சாகணும்..."

"தெரிஞ்சு என்னம்மா செய்யப் போற? இருபது வருஷமா கண்ணுக்குள்ள வச்சு வளர்த்த எங்க கண்ணைக் குத்திடா தம்மா." விஜயா, பொங்கி வரும் கண்ணீரை அடக்க இயலாமல் தவித்தாள். தொடர்ந்தாள்.

"என்னையும், அப்பாவையும் வெறுத்துடாதேம்மா." அதற்கு மேல் தாங்க முடியாதவளாய் கவிதாவை கட்டிப் பிடித்து அழுதாள்.

"அம்மா... அழாதீங்கம்மா. நான் உங்களையோ அப்பா வையோ வெறுக்கலை. என்னை நானே வெறுக்கறேன்."

"வெறுமையா இருந்த இந்த வீட்டில் தங்கப்பதுமையா நீ வந்த பிறகுதான்மா எங்க வாழ்க்கையில் சந்தோஷம் வந்துச்சு. புது மழைத்துளி விழுந்த மண் எவ்வளவு குளிர்ச்சியா இருக்குமோ அந்தக் குளிர்ச்சியும், மலர்ச்சியும் உன் வரவால தான் எங்களுக்குக் கிடைச்சது."

"உங்க சந்தோஷம் என்னால குறையாது, மறையாது. ஆனா என்னோட சஞ்சலம்? அது தீரணும். அதுக்கு ஒரே வழி, நான் என்னைப் பெத்தவங்களைப் பார்க்கணும். கருவில சுமந்த என்னோட உருவத்தைத் தன் கையில் ஏந்தி வளர்க்காத காரணத்தைக் கேட்கணும்."

Sign up now to get the most out of Books2Read

Discover something great at Books2Read.

Thanks for signing up for Books2Read notifications!