சித்ராவுக்குள் ஆச்சரியம் அலை மோதுகிறது.

'இது சாத்தியமா!'

'நடக்கக் கூடிய காரியம்தானா!'

'ஒரு டாக்டர் பாக்கியில்லாமல், எத்தனையோ பெரிய பெரிய மருத்துவமனைகளுக்கெல்லாம் ஏறியிறங்கி, 'எனக்கு ஒரு பிள்ளை பிறக்காதா, பிறக்காதா' என்று ஏங்கிய காலமெல்லாம் போக... இன்று, அவள் நாற்பது நாளைய சிசுவை வயிற்றில் சுமந்திருக்கிறாள் என்றால்...'

ஐயோ, இந்த மகிழ்ச்சியான சம்பவத்தை முதன் முதலில் யாரிடம் பகிர்ந்து கொள்வது.

ரகு, ப்ரியாவைத் தூக்கிக் கொண்டு கோவிலுக்குப் போயிருந்தான்.

மாமியார், தனது இரண்டாவது மகளுக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று மாம்பலம் வரையில் போயிருந்தாள்.

மாமனார்...! அவரிடம் போய் இதை எப்படிச் சொல்வது? அதுவும் தன் வாயாலே? வெட்கமாக இருக்காதோ?

அவள், உடனே தன் தாய் வீட்டுக்கு போன் செய்கிறாள்.

அம்மா இதைக் கேட்டால் எத்தனை சந்தோஷப்படுவாள்! அப்பா மட்டுமென்ன! தன் மகளின் குலம் விளங்க வேண்டும் என்பதற்காக எத்தனைக் கோவில்களுக்கு நேர்ந்து கொண்டிருக்கிறார்.

விஷயத்தைக் கேட்டவுடனேயே பரபரத்துப் போனாள் அந்தத் தாய்.

"நிஜமாகவாடீ குழந்தே."

"உம்."

"எத்தனை நாள்னு சொன்னே?"

"நாற்பது நாள்."

"ஜாக்கிரதையா இருடீ. வெயிட் எதையும் தூக்காதே. டாக்டர் கிட்ட அழைச்சுட்டுப் போகணுமே. நான் வேணுமானா நாளைக்கு வரட்டுமா?"

"வாயேன்."

"வரேன். சர்க்கரை, கல்கண்டு எடுத்துண்டு வரேன். எத்தனைப் பெரிய விஷயத்தை சொல்லியிருக்கே நீ... என் தங்கம். என் ராஜாத்தி."

அன்றிரவு.

வெகு நேரம் வரையில், கணவனுடன் தனிமையில் பேச எண்ணிக் காத்திருக்கிறாள் சித்ரா.

ப்ரியா அத்தனை சுலபத்தில் தூங்குவதாயில்லை.

"பெரீப்பா"

"என்னடா கண்ணு?"

"அம்மா எப்போ வருவா?"

"இன்னிலேருந்து ஒன் வீக். அம்மா 'தொபுக்கடீர்'னு வந்து குதிச்சுடுவாளே."

அவன், சிறுமியை நெஞ்சின் மீது போட்டு மெள்ளத்தட்டியபடியே சொல்ல,

சித்ரா, தனது இதழ்களால் அவனது தோள் பட்டையில் கிசுகிசு மூட்டுகிறாள்.

"என்ன சித்ரூ."

"ஒண்ணுமில்லே. உங்களுக்கு ஒரு விஷயம் சொல்லணும்."

"ரொம்ப அவசரமானதா?"

"....."

"எதுக்குக் கேட்கறேன்னா- குழந்தை தூங்கிடட்டுமே. அப்புறம் பேசலாமேன்னுதான்."

"அவ இப்போதைக்கு தூங்குவான்னு எனக்குத் தோணலை."

"ச்சீ. பாவம். உடம்பு சரியில்லாதது. போதாக்குறைக்கு அம்மாவை வேற விட்டுட்டு இருக்கு. இரேன். நான் எங்கே ஓடிடப் போறேன். இவளைத் தூங்கப் பண்ணிட்டு வந்து பேசறேனே."

சித்ரா 'சடக்'கெனத் திரும்பிப் படுத்துக் கொள்கிறாள். விழிகளில் நொடிப்பொழுதுக்குள் தெப்பம் விடலாம் போலக் கண்ணீர்.

ச்சே. இந்த ஒரு கணத்துக்காக எத்தனை வருடங்களாகக் காத்திருக்கிறாள் இவள்.

தான் கருவுற்ற விஷயத்தை, கணவனிடம் சொல்ல எத்தனை வார்த்தைகளைத் தேடித் தேடி சலித்துப் போயிருக்கிறாள் இவள்.

மனசுக்குள் ஒரு நாடகத்துக்கு ஒத்திகை பார்ப்பது போல - எத்தனை முறை இந்தக் காட்சியை அசை போட்டுப் பார்த்திருக்கிறாள் இவள்.

'முதல்லே அவர் வாயிலே ஒரு ஸ்வீட்டை போட்டுட்டு விஷயத்தைச் சொல்லணும்.'

'இல்லே... ஸ்வீட் வேண்டாம். ஸ்வீட்டை விடவும் அவருக்கு பிடித்தமான வேற ஒண்ணை தந்துட்டு... அப்புறம் விஷயத்தை சொல்லணும்...'

'அவர் மடியில் தலையை வச்சு படுத்துண்டு அவரோட உள்ளங்கைகளை என் கன்னத்துல பதிய வச்சுண்டு விஷயத்தை சொல்லலாமா...'

'சேச்சே... சினிமாவுல வர்ற ஸீன் மாதிரி இருக்கும். நேரடியா எதிர்த்தாப்பல நின்னுட்டு 'இந்தாங்க, நீங்க அப்பாவாக போறீங்க'ன்னு சொல்லிட்டு அந்த இடத்துலயே நிக்காம ஓட்டமா ஓடணும்...'

'இந்த ஒரு பிள்ளைக்காக எத்தனை கோவில்ல முறையிட்டிருக்கேன் நான். வெளியில் என் வேதனைகளை காட்டாம மறைச்சி வச்சிருந்தாலும் மனசுக்குள்ளே ஊமை அழுகையா எத்தனை நாள் அழுதிருக்கேன். அதனாலே - இந்த நல்ல விஷத்தை ஏதாவது ஒரு கோவில்லே வச்சுத்தான் சொல்லணும்.'

இப்படி எத்தனையோ நினைத்தாலும் அந்த நினைப்பை செயலாக்க முடியாமல் விதி தடுத்து நின்ற காலமெல்லாம் போக...

இதோ-

இன்று அவள் எதிர்ப்பார்த்த காலம் கனிந்து வரும் பொழுது தம்பி குழந்தைக்காக அவன் அவளை அலட்சியப்படுத்துகிறானே.

யோசித்து பார்த்தால் இந்த அலட்சியமும் புறக்கணிப்பும் பெரிய விஷயமில்லை என்று தான் தோன்றும். சித்ராவும் இதையெல்லாம் ஒரு பெரிய விஷயமாக பொருட்படுத்தக்கூடியவள் அல்ல தான்.

என்னவோ பெண் புத்தி...

அன்றிரவு ரகுவிடம் சொல்ல நினைத்ததை சொல்ல முடியாமல் வீம்பு தடுத்து விட்டது.

Sign up now to get the most out of Books2Read

Discover something great at Books2Read.

Thanks for signing up for Books2Read notifications!