திருமண மண்டபத்தின் வாயிலில் இருந்த, விளம்பரப் பலகையில் 'அர்ஜுன் வெட்ஸ் அபூர்வா' என்ற வாசகத்தை, மெரூன் வண்ண வெல்வெட் துணியில் பதித்து, சீரியல் விளக்குகளாலும், பூ தோரணங்களினாலும் அழகுபடுத்தி இருந்ததை வீடியோ கேமராவில் பதிவு செய்த பிரேம்குமாரின் அருகில் தவிப்போடு நின்று இருந்தான் தினேஷ்.

"சார், சாரி சார். ஒரு போன் கால் பேச போய் இருந்தேன் சார். அந்த நேரத்தில், இந்த சின்ன இன்சிடென்ட் மிஸ் ஆகிடுச்சு..." என்று இறைஞ்சும் குரலில் சொல்ல -

அவன் திரும்பி முறைத்தான்.

"எது சின்ன இன்சிடென்ட் எது பெரிசு என்று நீங்க முடிவு பண்ண முடியாது தினேஷ். நம்மை வேலைக்கு அழைத்தவர்கள் சொல்லணும். அவங்களுக்கு மெஹந்தி வைப்பது முக்கியம். இதை எடு என்றால் எடுக்க வேண்டியதுதான் நம் வேலை" என்று கடினமான குரலில் சொல்ல அவனின் முகம் மேலும் வாடியது.

"சாரி சார், இனி நான் எங்கேயும் போகமாட்டேன் சார். நானே பண்றேன் சார். நீங்க பண்ணினால் எனக்குக் கஷ்டமா இருக்கு சார். இனிமேல் கவனமா இருப்பேன் சார்..."

"வேலை செய்ய வந்த இடத்துல அதை கவனிக்காமல் சொந்த வேலை பார்க்க போன நேரம் இந்த கவனம் இருக்கணும்" என்று கடுமையாகப் பேசும்போது அவன் மொபைல் அழைத்தது. மணியைப் பார்த்ததும் அம்மாவாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்று தோன்ற, ஹெட் செட்டை காதுக்குக் கொடுத்தபடி, வேலையில் கவனமாகவே "ம்ம், சொல்லுங்கம்மா. அப்பாவை மாத்திரை போட்டுக்கச் சொல்லிடறேன். வேற என்ன?" என்று சுருக்கமாகக் கேட்டான்.

"என்னடா பிசியா? இப்படி வார்த்தைகளை எண்ணி எண்ணி பேசுற?" என்று கேட்டவர் யசோதா. எதையும் யாரையும் ஒரு தடவைக்கு நாலு தடவை சரி பார்த்து எந்த வேலையையும் செய்ய வேண்டும் என்ற பிரேம்குமாரின் கொள்கைக்கு நேர் எதிர் சுபாவம் கொண்ட தாய்.

"ம்ம். ஆமாம். அப்புறமா பேசறேன்."

"என்னிடம் பேசக்கூட முடியாமல் அப்படி என்னடா வேலை பார்த்துட்டு இருக்க?"

"கல்யாண வீட்டுல வீடியோ கவரேஜ் பண்ணிட்டு இருக்கேன்."

"தினேஷுக்கு என்ன ஆச்சு?" என்று பதறிய தாயை எண்ணி பல்லைக் கடித்தான் பிரேம்.

"அவனுக்கு ஒண்ணும் இல்லை. முழுசா இங்கே என் கண் முன்னால தான் இருக்கான்."

"அப்புறம் ஏன் அவன் வேலையை நீ பார்த்துக்கிட்டு இருக்க?"

"அவன் முக்கியமான நேரத்தில் இங்கே இல்லாமல் காணாமல் போய்ட்டான்..."

"கல்யாணத்துல தாலி கட்டுவதுதான் முக்கியமான நேரம். அந்த நேரத்துல அவன் இல்லாமல் போனால் அடிச்சுத் துரத்த வேண்டியதுதான். அவனை ஏன் உன் முன்னால் இன்னும் நிக்க வச்சுட்டு இருக்க? அது சரி, சாயங்கால நேரத்துல இந்துக்கள் கல்யாணம் பண்றாங்களா என்ன?" என்று பேச்சை வளர்த்த யசோதாவின் திட்டம் அவனுக்குப் புரியாமல் இல்லை.

"அ... ம்... மா! உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்?"

"அந்த அபூர்வா கழுத்துல தாலி ஏறியாச்சா என்று தெரியணும்..."

"நாளைக்குக் காலை ஒன்பது பத்தரை முகூர்த்தம்..."

"ஓ! இதுக்குத்தான் இப்படி குதிச்சியா? உனக்குதான் கேர்ள் பிரெண்ட்ஸ், பாய் பிரெண்ட்ஸ், ஓல்ட் பிரெண்ட்ஸ் யாருமே கிடையாது. வீடு, ஆபீஸ், அம்மா அப்பா, கம்ப்யூட்டர், போன் இதை விட்டால் ஒண்ணுமே தெரியாது. அவனுக்கு இருக்க திறமைக்கு பிரெண்ட் பிடிக்கிறான். அவங்களோட பேசறான். உனக்கு ஏன் பொறாமை?"

"எனக்கு அவன் மேலே பொறாமையா? நேரம்தான்."

"சரி சரி. பொழச்சு போறான் விடு. சின்ன பிள்ளை மாதிரி அவனிடம் மூஞ்சியைக் காட்டாமல், அடுத்த வேலையைப் பாரு. பூமாலை வந்துடுச்சா? தோரணம் கட்டியாச்சா? சமையல் சாமான் எல்லாம் போதுமா? உங்க சமையல் விருந்துக்கு வந்தவங்க சாப்பிடற மாதிரி இருக்கா என்று டெஸ்ட் மட்டும் இல்லாமல் டேஸ்ட்டும் பண்ணு. அப்படியே நீயும் உங்க அப்பாவும் மறக்காமல் சாப்பிடுங்க. அப்பாவை மாத்திரை போட்டுக்கச் சொல்லு போ..."

"சரி, உபதேசம் ஊருக்குதான் என்று நீங்க சாப்பிடாமல் படுத்துடாதீங்க. நாங்க இன்று இரவு வீட்டுக்கு வர முடியாது. வர நாளை மதியமாகிவிடும். கதவை பூட்டிட்டு ஜாக்கிரதையா சாப்பிட்டுட்டு மாத்திரை போட்டுக்கங்க."

"ஜாக்கிரதையா சாப்பிடுவதா? அப்படின்னா என்ன? ரெண்டு பேரை காவலுக்கு வச்சுட்டு சாப்பிடறதா? ஒருத்தரை பார்க்க வச்சுட்டு சாப்பிட்டால் எனக்கு வயிறு வலிக்காதா?" என்று கண்களை விரித்த யசோதா, அவன் கண் முன்னால் இல்லை. இருந்தால் அங்கேயே அவர் பிடி சாம்பலாகி இருக்க வேண்டும்.

Sign up now to get the most out of Books2Read

Discover something great at Books2Read.

Thanks for signing up for Books2Read notifications!