அல்லி, வீட்டுக்குத் திரும்பியபோது, பொலபொல என்று பொழுது புலர்ந்து விட்டது.

வந்ததும் நேராக அடுப்படிக்குப் போனாள். காப்பி கலந்தாள். எடுத்துக்கொண்டு, படுக்கை அறைக்குச் சென்றாள்.

பொன்னன் இன்னும் கண்விழிக்கவில்லை. மனைவி காப்பியுடன் வந்து, வளை ஓசை எழுப்பினால்தான் எழுவது என்று அவன் ஒரு வழக்கம் வைத்திருந்தான்.

அவள் காப்பி டம்ளரை ஒரு கையில் பிடித்துக்கொண்டு, இன்னொரு கையை அவனது காதருகே கொண்டு சென்று, கலகல என்று வளையல்களைக் குலுக்கினாள். அது அவள் சிரிப்பது போலவே இருந்தது.

அந்த இனிய ஓசை கேட்டு, அவன் கண் விழித்தான். விழித்ததும், அவளைத்தான் பார்த்தான். அவள் தாமரை போல முகம் மலர, அவன் புன்னகையுடன் அவள் கையைப் பற்றினான்.

'விடுங்கள்!' என்று அல்லி பிகு பண்ணவில்லை. அவள் எவ்வளவு சுத்தமாக இருந்தாலும், பக்தியுடன் நோன்புகள் இருந்தாலும், கணவனிடமிருந்து நழுவுவது இல்லை. மாமலை ஏறி விளக்குப் போட்டாலும் கொண்டவன் துணை இல்லாமல் குழந்தை பெற முடியாது என்பதை அவள் உணர்ந்தே இருந்தாள்!

இருவரும் சிட்டுக்குருவிகள் போல இன்பமாக வாழ்ந்தார்கள். குழந்தையில்லை என்ற குறையே தெரியாதபடி குதூகலத்துடன் இருந்தார்கள். அம்மா ஏச ஏசப் பொன்னன் அல்லி மீது அளவுக்கு மீறிய அன்பு காட்டினான். பாசக் கரம் நீட்டினான். அவள் நொந்துவிடக்கூடாது என்ற கவலை, அவனுக்கு.

அவளும் அவனை ஒரு குழந்தையாகக் கருதினாள். "நீங்கள் தான் என் முதல் குழந்தை!" என்று வாய்விட்டுச் சொல்வாள். அவனை விட அவள் அதிகமாக அவன் மீது காதல் பொழிந்தாள்.

"காப்பியைக் குடியுங்கள்!" அல்லி தம்ளரை நீட்டினாள்.

அவன் வாங்கிப் பருகினான்.

அவள் காலி தம்ளரை வாங்கிக் கொண்டு, "எழுந்து கிளம்புகிற வேலையைப் பாருங்கள்," என்று சொல்லிவிட்டு நகர்ந்தாள். அவன் தனியார் நிறுவனம் ஒன்றில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தான்.

"அல்லி..." அவனது குரல் கேட்டு, நகர்ந்தவள் நின்றாள். "என்னங்க?"

"சிவகாமி மகள் திருமணம் நாளைதானே?" அவன் கேட்டான். சிவகாமி அவர்களின் தூரத்து உறவு. வீட்டுக்கு வந்து அழைத்துப் போனார்கள்.

"ஆமாங்க," என்றாள், அல்லி.

"போக வேண்டும் அல்லவா?"

"அம்மாவைப் போகச் சொல்லங்கள்."

அவள் ஏன் இப்படிச் சொல்லுகிறாள் என்பது அவனுக்குத் தெரியும். போகுமிடத்தில், "ஏன்டியம்மா. உன்னோடு திருமணமான பெண்கள் எல்லாம் கையில் ஒன்றும், இடுப்பில் ஒன்றுமாக இருக்கிறார்கள். நீ பட்ட மரமாக நிற்கிறாயே!" என்று எந்தப் பெண்ணாவது பேச்சு எடுப்பாள்.

பழகிப் போன பேச்சுதான். கேட்டுக் கேட்டு இவளுக்குக் காதும், நெஞ்சும் மரத்து விட்டன. ஆனால், மீண்டும் கேட்டாலும், நெருப்பால் சுட்டது போலிருக்கிறதே! எனவே, அல்லி வெளியில் போவதையே தவிர்த்தாள்.

"சரி," என்ற அளவில் பொன்னன் பேச்சை முடித்துக் கொண்டான். அல்லி அடுப்படிக்கு நகர்ந்தாள்.

பொன்னன் குளித்துச் சாப்பிட்டு வேலைக்குப்புறப்பட்டு விட்டான்.

அம்மாவிடம் சொல்லிக் கொள்ளப் போனவன், "அம்மா, சிவகாமி மகள் திருமணம் நாளைதானே?" என்று நினைவு படுத்தினான்.

"ஆமாம்," என்ற காளி, "நீயும் உன் பெண்டாட்டியும் போய் வாருங்கள்," என்றாள்.

"இரண்டு பேரும் போக வேண்டுமா, அம்மா? தூரத்து உறவுதானே!"

"வீட்டுக்கு வந்து அழைத்தார்களே!"

"நீங்கள் போய் வந்து விடுங்களேன், அம்மா."

"ஏன், உன் பட்டத்தரசி வரமாட்டேனென்கிறாளா?" காளியின் குரலில் குத்தல் இருந்தது.

Sign up now to get the most out of Books2Read

Discover something great at Books2Read.

Thanks for signing up for Books2Read notifications!