கலா நாலே நாட்களில் புறப்பட்டுப் போய்விட்டாள்.

நாட்கள் வேகமாக ஓடத் தொடங்கின.

கலாவுக்கு எட்டாம் மாதம் வளைகாப்பு நடந்தது.

சிவா இல்லாதது சகலத்துக்கும் ஒரு பெரிய குறையாகவே இருந்தது. பிரசவ காலம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. அம்மாவும், சீனுவுமாக அவளைப் போய் அழைத்து வந்துவிட்டார்கள் வீட்டுக்கு!

அவள் ஏற்கெனவே பலவீனமாக இருந்ததால், பிரசவம் கொஞ்சம் கஷ்டமாக - இருக்கும் என்று டாக்டர் சொல்லியிருந்தார்.

குறிப்பிட்ட காலகட்டம் வந்தும் வலி வரவில்லை டாக்டரிடம் விசாரிக்க, 'அதற்குமேல கடந்துவிட்டால் வந்து அட்மிட் ஆகிவிடுங்கள்... ட்ரிப்ஸ் கொடுத்து வலி வரவழைத்து விடலாம்' என்றார்.

தெய்வாதீனமாக மறுநாள் பின்னிரவு மூன்று மணிக்கு வலி தொடங்கி விட்டது.

அவசரமாக சீனு போய் ஆட்டோ எடுத்து வந்தான். கலாவை கைத்தாங்கலாக பிடித்து ஆட்டோவில் ஏற்றும் நேரம் டெலிபோன் ஒலித்தது.

அவளை, அம்மாவை ஆட்டோவில் உட்கார வைத்தபின், ஓடிவந்து டெலிபோனை எடுத்தான்.

"சீனு பேசறேன்"

"சீனு! நான் சிவகுமார் அண்ணன்"

"சொல்லுங்க"

"இப்பத்தான் மிலிடரிலேருந்து தந்திப்பா சிவா ஆக்ஷன்ல போயிட்டானாம்" அவர் குரல் உடைந்து, அழுகையாகச் சிதற –

ரிசீவரை நழுவவிட்டான் சீனு!

ஒரு நொடி நொறுங்கி, அவசரமாக சுதாரித்துக்கொண்டு, "சார் கலாவுக்கு வலி எடுத்தாச்சு! நான் போயிட்டே இருக்கேன். வர்றன் அங்கே!"

கதவைக்கூட பூட்டாமல் ஆட்டோவில் வந்து ஏறினான்.

"சீனு நீ கதவைப் பூட்டலியா?" அம்மா கேட்க -

"ஓ... மறந்துட்டேனோ?"

அவசரமாக வந்து பூட்டினான். படி இறங்கும் போது கால் மடங்கியது.

"சீனு என்னடா ஆச்சு? டென்ஷன் படாதே"

ஆட்டோவில் ஏறினான்.

"தெய்வமே! பிரசவ நேரம் இப்ப புருஷன் செத்த விஷயம் தெரிஞ்சா, தாங்குவாளா? நிச்சயமா இந்த நிலைல சொன்னா, எல்லாமே தப்பா முடிஞ்சிடும்"

"சீனு அவருக்குத் தகவல் சொல்லணும்"

"ஆகட்டும் கலா"

"போன்ல யாரு சீனு?"

அம்மா கேட்க –

"ஏன் புடுங்கி எடுக்கற?"

"ஏண்டா கோவப்படற? சொல்ல இஷ்டமில்லைனா வேண்டாம்!"

ஆஸ்பிட்டல் வந்துவிட்டது.

ஆட்டோவில் துடித்துவிட்டாள் கலா.

ஸ்ட்ரெச்சரில் போட்டு அழைத்துச் செல்லப்பட்டாள்..

டாக்டர் வந்து பார்த்தார்.

"நேரா லேபர் வார்டுக்குக் கொண்டு போயிடுங்க!"

அழைத்துச் செல்லப்பட்டாள்.

கதவு மூடிக்கொண்டது.

சீனுவால் நிற்கக்கூட முடியவில்லை!

"அம்மா நான் சிவா வீட்டுக்குப் போயிட்டு வந்திரட்டுமா ஒரு நடை?"

"இப்ப எதுக்கப்பா? அவளோட பிரசவ நிமிஷங்கள். நீ தேவைப்படலாம். எங்கேயும் போகாதே. குழந்தை பிறந்த நல்ல சேதியைச் சொல்லப் போகலாம். கல்கண்டு, சக்கரை எடுத்துட்டு நீ போகணும்!"

சீனுவுக்கு தலையில் அறைந்து கொண்டு அழத் தோன்றியது.

டாக்டர் வெளியில் வந்தார்.

"ஓப்பன் பண்ணித்தான் எடுக்கணும்! இந்தம்மா ஹஸ்பெண்ட் எங்கே?"

"இல்லை டாக்டர்!"

"அவர் மிலிடிரில இருக்கார் டாக்டர்!" அம்மா சொன்னாள்..

"நீங்க கையெழுத்து போடுங்க!"

சீனு போட்டான்.

"பயமில்லையே டாக்டர்?"

"நிச்சயமா இல்லை! பிரசவம் முடிஞ்சு அவளை பூ மாதிரி பாத்துக்கணும். அலுப்பு தட்டிட்டா ஆபத்து!"

டாக்டர் உள்ளே போய்விட்டார்.

சீனுவால் அங்கே உட்கார முடியவில்லை வெளியே வந்துவிட்டான்.

'உடனடியாக கணவன் இறந்த சேதியை இவளிடம் சொல்ல முடியாது'

'எத்தனை நாளைக்கு மறைப்பது?'

உடம்பு முழுக்க நெருப்பால் தடவியதைப் போல இருந்தது. தவித்தான்.

ஒரு மணிநேரம் கழித்து உள்ளே வந்தான்.

அம்மா எந்த விவரமும் புரியாமல் டென்ஷனில் இருந்தாள்.

குழந்தை அழும் சப்தம் கேட்டது.

சற்று நேரத்தில் நர்ஸ் வெளிப்பட்டாள்.

"பெண் குழந்தை!"

"அவளுக்கு எந்த ஆபத்தும் இல்லையே?"

"இல்லைம்மா"

மேலும் ஒரு மணிநேரம் கழித்து மயக்க நிலையில் கலா கொண்டு வந்து தனியறையில் போடப்பட்டாள்.

குழந்தை சிகப்பாக, நல்ல எடையுடன் அம்சமாக இருந்தது.

சீனுவுக்கு அதைப் பார்க்கப் பார்க்க அழுகை பீறிட்டது.

Sign up now to get the most out of Books2Read

Discover something great at Books2Read.

Thanks for signing up for Books2Read notifications!