துபாய் நகரத்தின் நெரிசல் மிக்க தேரா பகுதி. வெள்ளிக்கிழமை என்பதால் ஸப்கா பஸ் நிலையத்தைச் சுற்றியுள்ள தெருக்களில் ஜன வெள்ளம் பிரவாகமெடுத்திருந்தது. வார விடுமுறை தின வெள்ளிக்கிழமையில் ஐக்கிய அரபு எமிரேட்ஸ் நாட்டின் பல்வேறு நகரங்களிலிருந்து மக்கள் துபாய்க்குப் படையெடுப்பது வழக்கமான ஒன்று.

ஸத்வாவிலிருந்து ஷேரிங் டேக்சி பிடித்து பிளாசா சினிமா தியேட்டருக்குப் பக்கத்திலிருக்கும் அல்குபைபா பஸ் நிலையத்தில் இறங்கிக்கொண்ட சுந்தரமூர்த்தி, அங்கிருந்து பொடி நடையாக அப்ராவை அடைந்தார்.

துபாய் நகரத்தை க்ரீக் எனப்படும் கால்வாய் இரண்டாகப் பிரித்திருந்தது. வடபகுதி தேரா என்றும், தென் பகுதி பர்துபாய் எனவும் அழைக்கப்பட்டன. ஒரு பகுதியிலிருந்து இன்னொரு பகுதிக்குப் போக மூன்று வழிகள். ஒன்று டேக்சி பிடித்து ஷிந்தகா டனல் வழியாகப் போகலாம். அடுத்து பஸ் மூலம் மக்தூம் பிரிட்ஜ் தாண்டிப் போகும் வழி. மூன்றாவதுதான் அப்ரா என்கிற படகு மூலம் கால்வாயைக் கடக்கும் மார்க்கம்.

வரிசையாக நின்றிருந்த படகுகளில் கூட்டம் கூட்டமாய்ப் பயணிகள் ஏறிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு படகில் இருபது பேருக்கு மேல் ஏற்றிக்கொள்ள மாட்டார்கள்.

சுந்தரமூர்த்தி. ஒரு படகில் ஏறி அமர்ந்து நிதானமாய்ச் சட்டைப் பாக்கெட்டிலிருந்து தேடி எடுத்து ஐம்பது ஃபில்ஸ் நாணயத்தை ஓட்டுநரிடம் கொடுத்தார்.

இருபது பேர் சேர்ந்ததும் ஓட்டுநர் இஞ்சினை உசுப்ப படகைச் செலுத்தினார்: ஐந்து நிமிடப் பயணத்தில் அக்கரையைத் தொட்டு நின்றது படகு.

படகிலிருந்து இறங்கிய சுந்தரமூர்த்தி நேரே நைஃப் ரோடை நோக்கி நடந்தார்.

டீக்கடை ஒன்றின் வெளியே போடப்பட்டிருந்த ஸ்டூலில் அமர்ந்து சுந்தரமூர்த்தியின் வருகைக்காகக் காத்திருந்த ஹனீஃப், அவரைக் கண்டதும், "வாப்பா, ஏன் இவ்வளவு லேட்டு?" என்று வரவேற்றார்.

அவருடன் கைகுலுக்கிய சுந்தரமூர்த்தி, "ஸத்வாவிலிருந்து வர்றதுக்குள்ளே லேட்டாயிடுச்சு, ஹனீஃப்!" என்றவாறு அவரெதில் அமர்ந்தார்.

இரண்டு டீக்கு ஆர்டர் கொடுத்துவிட்டு, அவர் பக்கம் திரும்பிய ஹனீஃப், "என்ன சுந்தரா, டல்லா இருக்கே? என்ன விஷயம்?" என்று கேட்டார்.

"வீட்லேர்ந்து லெட்டர் வந்திருக்கு. ரெண்டாவது பொண்ணுக்குக் கல்யாணம் நிச்சயமாகியிருக்கு."

"அட, சந்தோஷமான சேதி ஆச்சேப்பா. இதுக்குப் போய் ஏன் இடிஞ்சு போயிட்டே?"

"அதில்லே ஹனீஃப்! முதல் பொண்ணோட கல்யாணத்தை நான் இருந்து நடத்தி முடிச்சேன். இப்ப நான் இல்லாமே என் அடுத்த பொண்ணோட கல்யாணம் நடக்கப்போகுது. அதை நினைச்சாத்தான் வருத்தமா இருக்கு."

"இதோ பாரு சுந்தரா! நீ மட்டும் இல்லை. இங்கே இருக்கிற லட்சக்கணக்கான இந்தியர்களோட நிலைமையே இதுதான். பெண்டாட்டி, பிள்ளைங்களை விட்டுட்டு பல்லாயிரக்கணக்கான மைல்களுக்கு அப்பால் நாம எல்லோரும் வந்திருக்கோம். எதுக்கு? நாலு காசு சம்பாதிக்க. வருங்காலத்தை வளப்படுத்த ஒரு பொருளை அடைய இன்னொரு பொருளை விட்டுக் கொடுத்துத்தான் ஆகணும். இப்படி கூழுக்கும் ஆசை, மீசைக்கும் ஆசை வெச்சிருந்தா எப்படி? நீயாவது பரவாயில்லை. மூத்த பொண்ணோட கல்யாணத்தை உன் கையால நடத்தி வெச்சிருக்கே. அதுக்காக சந்தோஷப்படு. எனக்கு மூணு பொண்ணுங்க. ஒரு பொண்ணோட கல்யாணத்துக்கும் என்னால போக முடியலை. எப்படியிருக்கும் எனக்கு? துணிஞ்சு இவ்வளவு தூரம் வந்துட்ட பிறகு எல்லாத்தையும் சகிச்சுக்கணும் சுந்தரா!"

நண்பர் சொல்வதில் இருந்த உண்மையை உணர்ந்துகொண்ட சுந்தரமூர்த்தி, 'ஹூம்' எனப் பெருமூச்சொன்றை வெளிப்படுத்தினார்.

டீ வந்தது. உறிஞ்சிக்கொண்டே பேச்சைத் தொடர்ந்தார்கள்.

"சரி... அதையெல்லாம் விடு. கல்யாணத்துக்கான ஏற்பாடெல்லாம் ஒழுங்கா நடக்குதா?" என்று ஹனீஃப் கேட்கவும், "ம்... நடக்குது. என் தம்பிதான் எல்லாத்தையும் கவனிக்கிறான். துணைக்கு என் பையன் யோகேஷ் இருக்கான்," என்றார்.

"பிறகென்ன? கவலையை விட்டுத் தள்ளு. செலவுக்கு வேண்டிய பணத்தை அனுப்பி வை. முகூர்த்தம் எப்ப வெச்சிருக்காங்க?"

"ரெண்டு மாசம் கழிச்சிதான்."

"அதுக்குள்ளாற ஒரு கணிசமான தொகையை அனுப்பமுடியுமா?"

"முதலாளிகிட்ட கொஞ்சம் கடன் கேட்டிருக்கேன். அது கிடைச்சதும் அதோடு என் ரெண்டு மாசச் சம்பளத்தையும் சேர்த்து அனுப்பிட வேண்டியதுதான்."

Sign up now to get the most out of Books2Read

Discover something great at Books2Read.

Thanks for signing up for Books2Read notifications!