'ALS SIE UEBER DIE SCHOEZE ZEIT IN SCHWEIZ TRAUMTE...'

'As she was dreaming about the wonderful days in Switzerland...'

தனித் தனியாக ஒவ்வொரு வார்த்தையாக மொழி பெயர்த்துக்கொண்டே வந்தாள் நந்தினி. கிட்டத்தட்ட இரண்டு பக்கங்கள் மொழிபெயர்த்திருப்பாள். அதற்குள் திடீரென்று சலிப்பு ஏற்பட்டது. ஒருவித வெறுப்பும் வந்தது. ஜெர்மன் கடுமையான மொழி என்று பட்டது. மொழி பெயர்த்துக்கொண்டு வந்த புத்தகம், எழுதிக் கொண்டிருந்த காகிதம் இரண்டையும் கிழித்துப் போடவேண்டும் போலிருந்தது.

இப்படிக் காலையில் எழுந்து உட்கார்ந்து ஜெர்மன் மொழியோடு போராடுவதைவிடக் கனமான திரைச் சீலைகளைத் தள்ளிக் கண்ணாடி ஜன்னல் கதவுகளைத் திறந்து, வானத்தில் பறவைகள் பறப்பதைப் பார்க்கலாம். பறவைகள் கூடப் பறக்கவேண்டாம். வெறும் வானத்தைப் பார்த்தாலே போதும். வானம் அழகானது. சுவாரஸ்யமானது. மாறுகின்ற மேகங்கள் நிறைய விஷயங்களைச் சொல்லக்கூடியது. வைரமுத்து எழுதின மாதிரி வானம் ஒரு போதி மரம்தான். நாளும் அது சேதி தந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. நின்று நிமிர்ந்து பார்க்கத்தான் நேரமில்லை...

காலையில் எழுந்து அவசரமாகக் குளித்து அலமாரியின் இரு கதவுகளையும் திறந்து வைத்து, இன்று என்ன டிரஸ் போட்டுக் கொள்ளலாம்... சுடிதாரா. அல்லது ஜீன்ஸா...? சுடிதார் என்றால் எந்தச் சுடிதார்? ஜீன்தான் என்றால் மேலே என்ன டாப்ஸ்...?

ஒவ்வொரு டிரஸ்ஸாகத் தள்ளி, ஹாங்கரில் தொங்கினதை எடுத்துப் போட்டுக் கடைசியில் ஏதோ ஒன்றை மாட்டிக்கொண்டு பார்லரில் அழகாக வெட்டிக்கொண்டு வந்த முன் முடியைத் தூக்கி வாரிப் பின் பக்கம் தோளிற்குச் சற்றுக் கீழ்வரை வரும்படி கத்தரித்திருந்த தலைமுடியின் காதோரங்களில் கிளிப் போட்டு அப்படியே விட்டோ... அல்லது ரப்பர் வளையம் போட்டுக் குதிரை வாலாகத் தொங்க விட்டுக் கொண்டோ... புத்தகங்களின் பெயர்களைக்கூடப் பார்க்காமல் வாரி எடுத்துக்கொண்டு, மாடிப் படிகளை இரண்டிரண்டாகக் கடந்து கீழே இறங்கி வருவாள்.

ஹாலும், ஆள் புதையும் சோபாக்களும், ஆயில் வர்ணச் சித்திரங்களும், பளிங்குச் சிலைகளும், வெளிநாட்டுக் கம்பளங்களுமாக ஏதோ ஒரு மகாராஜாவின் அரண்மனை அந்தப்புரம் மாதிரி வரவேற்பறை அத்தனை அழகாக இருக்கிறது. எத்தனை அழகோ அத்தனை அமைதியாகவும் இருக்கும். வீட்டின் எந்த மூலையிலாவது ஊசி விழுந்தால்கூட அந்த வரவேற்பறை வரை எதிரொலிக்கும். மனிதர்கள் யாராவது இருக்கிறார்களா, இல்லையா என்பதாகச் சந்தேகம் எழும். அத்தனை அசாதாரண அமைதி. அந்த அமைதியிலும், நிசப்தத்திலும் இருந்த செயற்கைத்தனம் அவளுக்குள் ஓர் வெறுப்பை ஏற்படுத்தும். வீட்டின் அமைதியில் மட்டும்தானா செயற்கைத்தனம் எனவும் நினைத்துக் கொள்வாள்.

வீடு மட்டுமில்லை, அம்மா, அப்பா, கூடப் பிறந்த ஒரே அண்ணன்... எல்லாருமே செயற்கை. எல்லாமே செயற்கை...

கல்லூரிக்குக் கிளம்பும் முன் அம்மாவைப் பார்க்கலாம் என்றால் முடியாது. பாதிநாட்கள் அம்மா வீட்டிலேயே இருக்கமாட்டாள். இருந்தாலும் தொலைபேசியில் மும்முரமாக யாருடனாவது பேசிக் கொண்டிருப்பாள். அன்று கிளப்பில் என்ன செய்யவேண்டும், வேறு எந்த விழா நடத்தலாம், யாருக்குப் பாராட்டுக் கூட்டம் போடலாம், யார் யாரைப் பேசச் சொல்லலாம், கூட்டத்திற்கு வைர நெக்லஸா, அல்லது நவரத்தின செட்டா...? பட்டுப் புடவையா இல்லாவிட்டால் டிஷ்யூ ஆர்கன்ஸாவா? தலைமை தாங்க கவர்னரைக் கூப்பிடலாமா அல்லது டெல்லி மந்திரிகள் யாரையாவது வரவழைக்கலாமா...?

இதற்கே அம்மாவிற்கு நேரம் போதாது. வேறு யாராவது நேரத்தை இரவல் தந்தால்கூட, வாங்கி அம்மா கிளப் விஷயங்களுக்குச் செலவழிப்பாள்.

Sign up now to get the most out of Books2Read

Discover something great at Books2Read.

Thanks for signing up for Books2Read notifications!