"அம்மா..."

கண நேரந்தான்... காலடியில் இருந்த ஸ்டூலைத் தள்ளியிருந்தால் போதும், அவன் கதை முடிந்து இருக்கும். அதற்குள் அந்தக் குரல் கேட்டது.

ஸ்டூலை தள்ளப் போன காலை நிறுத்திக் கொண்டான்.

யார் அது?

பெண்ணின் குரலாக இருந்தது. ஆனால், அவனுக்கு அறிமுகமானது அல்ல. யாராக இருக்கும்?

கழுத்தில் மாட்டிக்கொண்ட கயிற்றை எடுக்காமலே செயலற்று நின்றான்.

"அம்மா... மேடம்..." மீண்டும் குரல் கேட்டது. "அய்யா... சார்... அங்கிள்... ஆன்ட்டி..."

அவனுக்கு எரிச்சல் வந்தது. வாழத்தான் விடவில்லை. சாகிற நேரத்தில் இது என்ன தடை?

யார் அவள்? ஏன் இப்படிக் கத்துகிறாள்?

குரலைக் காணோமே? போய்விட்டாளோ!

ஆனால், அல்லி விடாக்கண்ணி!

"உம்... வீடு உள்ளேதான் பூட்டியிருந்தது. ஓசையையே காணோம்" என்று சொல்லிக்கொண்டவள், மீண்டும் குரல் கொடுத்தாள். "தாத்தா... பாட்டி... அண்ணா... அண்ணீ... மாமா... மாமி..."

"சே!" அரசு சலிப்புடன் கழுத்தில் மாட்டிக்கொண்ட கயிற்றைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டான். ஆனால், ஸ்டூல் மீது தான் நின்றான்.

"வீட்டுக்குள் மாட்னி ஷோ நடக்குதோ?" சிரித்துக்கொண்ட அல்லி, வேடிக்கை பார்க்க விரும்பினாள். படப்பட என்று கதவைத் தட்டினாள். "அம்மா... அக்கா... தங்கச்சி... அய்யா... அண்ணா... தம்பீ..."

அரசு பொறுமை இழந்தான். ஆத்திரத்துடன் ஸ்டூலில் இருந்து தொப் என்று கீழே குதித்தான். வெறியுடன் வேகமாக நடந்தான். சட்டென்று நினைவு வரத் திரும்பி, ஸ்டூலை எடுத்துப் போய் மறைவாக வைத்தான். கயிற்றை சுருட்ட நினைத்தான். ஆனால், வெளியில் நின்ற பெண் வெடி வைத்துக் கதவை உடைத்துவிடுவாள் போலிருந்தது. அவ்வளவு வேகமாகத் தட்டினாள்.

கோபம் பொங்க விரைந்தான். அதைவிடக் கோபமாகப் "படார்" என்று கதவைத் திறந்தான். கதவைத் தட்டிக்கொண்டு நின்ற அல்லி, அவன் மூக்கைத் தட்டிவிட்டாள்!

அவன் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை.

"யார் நீ? உனக்கு என்ன வேண்டும்?" என்று இரைந்தான்.

அல்லி பயந்து போனாள்.

"வாசலில் ஒரு சிறு பலகை எழுதி வைக்கக் கூடாதா?"

"என்ன பலகை? சொல், என் நெற்றியில் எழுதிக் கொள்கிறேன்" அவனுக்கு இன்னும் கோபம் குறையவில்லை.

"பொருத்தமாகத்தான் இருக்கும். கடிநாய் கவனம்!"

அவனை நாய் என்கிறாளா? அதைப்பற்றியும் அவன் கவலைப்படவில்லை.

"நீ யார்? யாரைப் பார்க்க வேண்டும்?" என்று மீண்டும் கேட்டான். அவளை உடனே அனுப்பி வைப்பதில் அவன் குறியாக இருந்தான்.

"அல்லி..."

அவள் கூறிக்கொண்டு இருந்த பொழுதே அவன் குறுக்கிட்டான்.

"இங்கே அல்லியும் இல்லை! வள்ளியும் இல்லை!"

"நான் அல்லி..."

"நீ அல்லியாக இருந்தால் என்ன, மல்லியாக இருந்தால் என்ன?"

"நீங்கள் நிரம்ப சூடாக இருக்கிறீர்கள் போலிருக்கிறது. அம்மா இருக்கிறார்களா?" கேட்டுக்கொண்டே வீட்டுக்குள் அவள் எட்டிப் பார்த்தாள். தொங்கிக்கொண்டு இருந்த தாம்புக் கயிறு அவள் கண்ணில் பட்டுவிட்டது.

அவன் கதவை பாதி சாத்திக்கொண்டு, "அம்மாவும் இல்லை, அம்மிக் குழவியும் இல்லை" என்றான்.

"இருந்தால், இந்நேரம் என் தலையில் தூக்கிப் போட்டு இருப்பீர்கள்!" அல்லி மென்மையாகச் சிரித்தாள். அப்பொழுது தாமரை மொட்டு மலர்ந்தது போல அவளது அழகு முழுவதும் முகத்தில் பளிச்சிட்டது.

அதை சுவைக்கும் மனநிலையில் அரசு இல்லை. அவளை முறைத்துப் பார்த்தான்.

அவள் பனங்காட்டு நரி. அவளது தொழிலில் இப்படி எத்தனையோ விறைப்பு, முறைப்புகளைப் பார்த்து இருக்கிறாள். 'கொக்கென்று நினைத்தாயோ கொங்கணவா?' என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொள்ளுவாள்.

"உங்கள் ஒய்ஃப்பைக் கொஞ்சம் கூப்பிடுகிறீர்களா?" அல்லி தயவாகக் கேட்டுக் கொண்டாள்.

"லைஃப்பே இல்லை. ஒய்ஃப்புக்கு எங்கே போவது" அவன், வறட்சியாகச் சொன்னான்.

Sign up now to get the most out of Books2Read

Discover something great at Books2Read.

Thanks for signing up for Books2Read notifications!