அன்று தான் அவள் அலுவலகத்துக்கு வந்திருந்தாள்.

முதல் நாள். தெரிந்த முகம் எதுவும் இல்லை.

வீட்டிலிருந்து வங்கிக்கு வர எவ்வளவு நேரமாகுமோ என்ற தவிப்பில் சீக்கிரமே கிளம்பி, சீக்கிரமே வந்து விட்டாள்.

மணி 8-10.

வங்கி வேலை தொடங்க இன்னும் 20 நிமிடம் இருந்தது.

மேலாளர் எப்பொழுது வருவாரோ?

இடந்தான் புதிதே தவிர, வேலை புதிது அல்ல. கடந்த இரண்டு ஆண்டாகப் பார்த்து வரும் வேலை தான்.

ஆனால் ஊர் புதிது. திருச்சியிலிருந்து சென்னைக்கு மாற்றலாகி வந்திருந்தாள். வந்து இரண்டு நாள் ஆகிவிட்டது. வீட்டை ஒழுங்குபடுத்திக் கொண்டிருந்ததில் அலுவலகத்தை எட்டிப் பார்க்க முடியவில்லை.

இப்பொழுது பார்த்தாள். கண்களை சுழலவிட்டாள்.

நல்ல பெரிய அலுவலகந்தான். பெரிய கூடம். அதை அங்கங்கே அறைகளாகத் தடுத்திருந்தார்கள். சிறைச்சாலை அறைகளைப்போல திருடர்களை சிறையில் அடைப்பதற்குப் பதில் வங்கி ஊழியர்களை சிறையில் அடைத்தார்கள்.

அந்தக் கண்ணாடி அறைதான் மேலாளரின் அறை போலிருக்கிறது.

"என்ன வேண்டும்" அவள் விழிப்பதைப் பார்த்து தண்ணீர் எடுத்து வந்து கொண்டிருந்த ஆயா கேட்டாள்.

"மேலாளரைப் பார்க்க வேண்டும். எப்பொழுது வருவார்" இவள் கேட்டாள்.

"வருகிற நேரந்தான். அப்படி உட்காருங்கள்" ஆயா நீண்ட பலகையைக் காட்ட இவள் அமர்ந்தபொழுது -

"டக் டக்" என்று காலணி ஒலிக்க மிடுக்காக ஓர் இளைஞன் வந்து கொண்டிருந்தான் -

அவனைப் பார்த்ததும், 'அவர் தான் மேலாளரா' என்ற எண்ணம் இவளுக்குத் தோன்ற அமர்ந்தவள் எழுந்து நின்றாள்.

அவனது தோற்றம் எடுப்பாக இருந்தது. ஆறறைக்குக் குறையாத உயரம். இழைத்த தேக்கு போல உடலை வைத்திருந்தான். சுருள் சுருளான முடி. ஒளி சிந்தும் விழிகள். சின்னக் குழந்தைகளுக்குப் போல கன்னத்துச் சதை. புன்னகை தவழும் முகம். முழுக்கை சட்டை கழுத்துப் பட்டை. காலணி பளபளத்தது.

இவளைப் பார்த்தவுடன், பார்வையைத் திருப்பிக்கொண்டு, நெடுக நடந்து சென்று, கண்ணாடி அறைக்குள் புகுந்து கொண்டான்.

ஆயா திரும்ப வந்தாள்.

"அவர்தான் மேலாளர். வாருங்கள்" என்று சென்னாள்.

இவள் தன்னை சரி செய்து கொண்டு கண்ணாடி அறையை நோக்கிச் சென்றாள்.

அறைவாசலில் தயங்கி நின்றாள்.

உள்ளே வரும்படி அவன் கையை அசைத்தான்.

கதவைத் தள்ளிக்கொண்டு இவள் உள்ளே சென்றாள்.

"உட்காருங்கள்" எதிரிலிருந்த நாற்காலியை இவன் காட்டினான்.

"நன்றி" என்றவள், தன் தோல் பையைத் திறந்து ஓர் உறையை அவனிடம் நீட்டினாள்.

வாங்கி பிரித்து உள்ளே இருந்த ஒற்றைத் தாளைப் படித்தவுடன், "உள்ளே நுழையும் பொழுதே 'அலுவலகம் இன்று இப்படி குளிர்ச்சியாக இருக்கிறதே என்று நினைத்தேன்" என்று மெல்லச் சிரித்தான்.

அவள் நாணத்தால் சற்றே முகம் சிவந்தாள்.

"அலுவலகத்தில் 'குளு குளு' வசதி செய்யலாம் என்று நினைத்தேன். இனித் தேவையில்லை." அவனது கேலி தொடர்ந்தது.

அவள் இன்னும் சற்று அதிகமாக சிவந்தாள். நாணத்துடன் தலை குனிந்தாள்.

"தென்றல் உட்காரலாமா? அல்லது தென்றல் வீசத்தான் செய்யுமா?" அவன் கிண்டலாக கேட்டான்.

அவள் சட்டென்று பதில் சொன்னாள்- "தென்றல் வீசாது!"

இவ்வளவு தேரம் கேலியும் கிண்டலுமாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தவன் முகம், சட்டென்று சுண்டிப் போயிற்று.

Sign up now to get the most out of Books2Read

Discover something great at Books2Read.

Thanks for signing up for Books2Read notifications!