அதிகாலை நேரத்தின் குளிர்ச்சியின் கதகதப்பில் ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் இருந்தாள் திலோத்தமா. சாம்பல் நிறக் கம்பளிப் போர்வை கழுத்து வரை மூடப்பட்டிருக்க, அவளது நிலவு முகம் மட்டும் பளிச்செனத் தெரிந்தது. உறக்கத்திலும் புன்னகையோடு இருக்கும் குழந்தை முகம்.

மின்விசிறியின் சுழற்சிக்கேற்ப நெற்றியில் புரளும் கார் கூந்தல். சரி செய்யப்படாமலே வில்லாய் வளைந்த புருவங்கள். ஒப்பனையற்ற களங்கமற்ற மாசு மரு இல்லாத பளிங்கு முகம். கீழுதட்டின் அருகே சின்னதாய் ஒரு கடுகு மச்சம். சின்னஞ்சிறு உதடுகள்.

தூக்கத்திலேயே மலர்ந்த புன்னகையில் ஒட்டியிருந்த இதழ்கள் பிரிந்து வரிசையாய் இருந்த வெண்முத்துப் பற்களைக் காட்டின. உதடுகள் மெல்ல முணுமுணுத்தன.

"தேங்க்யூ ஸார்! தேங்க்யூ ஸோ மச். தேங்க்யூ ஸார்."

கட்டிலின் அருகே இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து மேஜை விளக்கின் ஒளியில் பரிட்சைக்குப் படித்துக் கொண்டிருந்த திலோத்தமாவின் தம்பி விஷ்ணு தமக்கையின் குரலில் கலைந்து திரும்பினான்.

திலோத்தமா கண்களைத் திறவாமலேயே முகம் நிறைந்த பெருமிதத்துடன் அதே வார்த்தைகளைச் சொல்லிக் கொண்டிருக்க, இருக்கையை விட்டு எழுந்தான். கட்டிலை நெருங்கியவாறே குரல் கொடுத்தான்.

"அக்கா! அக்க்கா!"

"ம்..." மெல்லப் புரண்டு படுத்தாள்.

"என்னக்கா! யாருக்குத் தேங்க்யூ சொல்ற? அதுவும் இவ்வளவு காலையில...!" தம்பியின் குரலில் உறக்கம் கலைந்து கண்களைத் திறந்தவள், சுற்றுப்புறத்தைப் பார்த்துவிட்டு விசுக்கென எழுந்து அமர்ந்தாள்.

"என்னக்கா?"

"அவங்க எல்லாம் எங்கே?" என்றவாறு தன் கையால் கழுத்தை வருடினாள். பதட்டமானான் விஷ்ணு.

"அக்கா! என்னாச்சு? ஏதும் கெட்ட கனவு கண்டியா?" தோளைப் பற்றி அசைத்துக் கொண்டே தம்பி கேட்க, திடுக்கிட்டு விழித்தாள். இப்போது இது தன் அறை, இது தங்களது வீடு என்பது புரிபட, அவஸ்தையாய் நெற்றியைத் தேய்த்தவாறே தம்பியைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தாள்.

"ஆமா! கனவுதான். ச்சே!"

"என்ன கனவுக்கா?"

"தம்பி! ரொம்ப அருமையான கனவுடா. இப்ப நினைச்சாலும் உடம்பெல்லாம் புல்லரிக்குது. ச்சே! எவ்வளவு கூட்டம் தெரியுமா? அவ்வளவு பேரும் கைதட்டினாங்க. நான் மேடையில் ஏறி பர்ஸ்ட் ப்ரைஸ் வாங்கினேன். எனக்கு மெடல்கூடத் தந்தாங்க, தெரியுமா?"

"எதுக்கு? நீ வரைஞ்ச பெயிண்டிங்குக்கா?"

"ஆமாண்டா! என்னோட படங்களைத்தான் தேர்ந்தெடுத்தாங்க."

"கனவுலதானே!" விஷ்ணு கேட்க, சட்டென முகம் வாடினாள்.

"என்னடா தம்பி! இப்படிக் கேட்கிற?"

"பின்னே! கனவுல வர்றதெல்லாம் உண்மை ஆகிடாதுக்கா. நம்ம அடி மனசுல உள்ள ஆசைகள்தான் கனவா வருமாம். ஒரு புக்ல படிச்சேன்."

"அப்போ... நான் கண்ட கனவு பலிக்காதா?"

"பலிக்கும்... உன்னைவிட மோசமா வரையுறவங்க உன் கூடப் போட்டியில இருந்தா நிச்சயமா உன் கனவு பலிக்கும். இல்லேன்னா காம்பெடிஷன்ல நீ மட்டும் கலந்துக்கிட்டாலும் பலிக்கலாம்."

"விஷ்ணு! என்னடா இப்படிச் சொல்றே? நான் வரைஞ்ச படமெல்லாம் அவ்வளவு மோசமாவா இருக்கு?"

"படம் மட்டும் நல்லா இருந்தா போதுமாக்கா?"

"வேற என்ன?"

"அக்கா! நீ எல்லாப் படமும் நல்லாத்தான் வரைஞ்சிருக்க. ஆனா நீ தேர்ந்தெடுத்த தீம்தான் சரியில்ல!"

"ஏன்?"

"அக்கா... இது கம்ப்யூட்டர் காலம். ஏதாவது மாடர்ன் ஆர்ட் பண்ணினா ஜெயிக்க சான்ஸ் இருக்கு. நீ என்னன்னா...!"

"ஏன்டா! நான் என்ன வேண்டாத படமா வரைஞ்சிருக்கேன். எல்லாமே அர்த்தமுள்ள படங்கள்தான். சமுதாயத்தோட ஒன்றிப்போன கருத்தையும் சொல்லணும்... அதே சமயம் நாம சொல்லாமலே அந்தப் படத்தோட பொருள் புரியணும். இந்தப் போட்டியோட முக்கிய விதிமுறையே இதுதான். அதனால நான் வரைஞ்சதுதான் சரி. நிச்சயமா நான் ஜெயிப்பேன். அதுவும் முதல் பரிசு எனக்குத்தான்!" என்றாள் உறுதியாய்.

காபியின் மணம் வீச, அறைக் கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்தாள் சகுந்தலா. கையில் காபிக் கோப்பை. மகனுக்காகக் கொண்டு வந்தவள், தன் மகளும் விழித்திருப்பதைக் கண்டு புன்னகைத்தாள்.

"அடடா! நீயும் எழுந்திட்டியாம்மா! நான் தம்பி மட்டும்தான் படிச்சிட்டு இருக்கான்னு அவனுக்கு மட்டும்தான் காபி கொண்டு வந்தேன்."

"பரவாயில்லம்மா... தம்பிக்குக் கொடுங்க. நான் இன்னும் பிரஷ் பண்ணல."

"சரி... பல்லைத் தேய்ச்சிட்டு வா. விஷ்ணு... இந்தாப்பா காபி!"

"தேங்க்யூம்மா!" என்றவாறு வாங்கிக் கொண்டான்.

"திலோம்மா! நைட் எத்தனை மணிக்குத் தூங்குன? எல்லாத்தையும் வரைஞ்சி முடிச்சிட்டியா?" கேட்ட அன்னையை நோக்கிச் சத்தமாய்ச் சிரித்தான் விஷ்ணு.

Sign up now to get the most out of Books2Read

Discover something great at Books2Read.

Thanks for signing up for Books2Read notifications!